We willen onze gasten alternatieve routes aanbieden, zowel wandelingen, fietsroutes als autotochten. Dewa, die afkomstig is uit Tegalantang, heeft zijn eerste mountainbiketocht uitgestippeld. Vanzelfsprekend is hij begonnen met een route in de buurt van zijn dorp, hoe zou u zelf zijn.
Hij heeft de trip opgeslagen in de GPS, die hebben we dan opgeladen in Google Earth zodat we de gasten een kaartje mee kunnen geven.
We hebben de route met de auto uitgetest en het ziet er mooi uit. Veel rijstvelden, rijstterrassen, kleine traditionele dorpjes waar bijna geen toeristen komen, een lunch in Kampung Café met een prachtig panorama.
Op de terugweg de reigertjes die toekomen voor de nacht in Petulu, de botanische tuinen ingeval van interesse en natuurlijk de onverwachte verrassingen die Bali haast altijd te bieden heeft.
Op onze tocht kwamen we bijvoorbeeld door een dorp waar een massacrematie werd voorbereid. Naast het kerkhof zaten veel mensen, per familie gegroepeerd rond een bamboeverhoging waarop het stoffelijk overschot van hun familielid lag, dat ze net hadden opgegraven. De overblijfselen werden aan het zicht onttrokken door witte, stoffen schermen. Dat opgraven is natuurlijk geen leuke klus, zeker niet wanneer het overlijden nog van recente datum is. Dewa vertelde van een geval waar de familie bij de begrafenis vergeten was het plastic uit de kist te halen. Bij het ontgraven waren enkel de ogen volledig verdwenen zei hij. Het was de volgende minuten een beetje stil in de auto.
We leerden dat om de vier jaar een massacrematie kan plaatshebben, ingeval er tijdens die periode in het dorp voldoende mensen zijn overleden. Zo niet dan volgt er een nieuwe wachttijd van 4 jaar. De reden voor het houden van dit soort gezamenlijke crematies is financieel. Op die manier worden de kosten gedeeld. Dat betekent echter niet dat het geen aderlating blijft voor de meeste families.
‘Het is één van de voornaamste verplichtingen van de zonen in een gezin’, zei Dewa. Eenvoudig en oprecht, zonder het principe op zich ook maar een ogenblik in vraag te stellen.
Al dicht bij huis, in het dorpje Kutuh, werden we door de ordehandhavers van de plaatselijke banjar aan de kant gezet. Er bleek een grote ceremonie te zijn iets verderop en de optocht was op komst. He bleek te gaan om de odalan (verjaardag) van de plaatselijke tempel. Zoals gebruikelijk zagen we weer veel mensen in hun mooiste kledij, veel offergaven en gamelanmuziek. er werden ook twee kleinkinderen van de koning van Ubud meegedragen in de processie, gezeten hoog boven de massa in draagstoelen. De koning wordt beschouwd als een soort halfgod.
Ik vermoed dat wat van die heiligheid afstraalt op het nageslacht.
Een mooie rit dus met twee onverwachte bonussen.
