Vanaf nu verschijnen bepaalde stukjes uit de Sabandari-blog ook in één van België’s kwaliteitskranten,
De Tijd.
Een beetje reclame is altijd welkom nietwaar?
Het wordt geen kopie van de blog.
Bepaalde zaken blijven voorbehouden aan het kringetje uitgenodigden, dat spreekt van zelf.
Vandaag bezochten we de showroom van
de firma TOTO in Ubud,
een zaak die aan de meeste hotels op Bali levert. Onze gasten en wijzelf willen natuurlijk op een comfortabele manier handjes wassen, douchen en grote- of kleine boodschappen doen. Er zijn boeiender dingen dan een wastafel kiezen maar het wordt toch weer even spannend als je 9 toiletten in één keer mag bestellen. Bovendien kun je bij het bestellen van interessante packages ook weer makkelijker over de prijs onderhandelen.
Daarna brachten we een bezoekje aan het hotel waar we in 1996 hebben gelogeerd met Oma Tua Pau, een tante van Saar en oma van Willy. Ze was toen 84 jaar en had nog nooit buiten Indonesië gereisd. Ze had zelfs geen identiteitspapieren.Het was dan ook een hele onderneming om voor haar een paspoort en een Belgisch visum te krijgen. Dat lukte na een tripje Denpasar-Jakarta-Denpasar en een interventie van de ere-consul in Kuta. Het hotel , Ulun Ubud, was nauwelijks veranderd in al die jaren, relatief kleinschalig gebleven en nog steeds een goede uitvalsbasis voor een wandeling in de rijstvelden of een bezoek aan Ubud. Jammer genoeg de pisang-goreng (gebakken banaan) wel. Stephan en Esther waren daar dol op. Lekker, met geraspte kokos en honing. Een paar dagen voor we vertrokken was de kokos op, daarna de honing. Op het laatst was pisang-goreng niet meer beschikbaar. Zo lekker dus.
We hadden een auto gehuurd voor 5 uur en moesten nog lunchen. De chauffeur van de (kraaknette) taxi stelde voor ons naar het restaurant Bebek Bengil te brengen. Bebek Bengil is Balinees voor ‘Dirty Duck’. Op hun website volgende verklaring voor deze naam:
“Many people have asked us how we got the name ‘Bebek Bengil’, well here’s the story… When we were building the restaurant, we thought long and hard about a name. Many good suggestions came from our friends, but none seemed just right. We knew we wanted a Balinese name that translated well into English. However, for a long time the metaphor eluded us. One tropical monsoon morning, when the restaurant was very close to being finished (we had the concrete floor down, and the tables in , a flock of ducks from the rice field across the road (yes, there were rice fields all around us then) ran quacking and squawking into the restaurant and across the floor and tables. They left muddy webbed footprints all over the place. They were our first guests – those dirty ducks !”
Het is een bekend restaurant waar Mick Jagger, Sting en president Bush op de gastenlijst staan. Toen we binnenkwamen bleek dat nu net het restaurant te zijn waar we een keer met Oma Tua hadden gegeten, en dat ons altijd was bijgebleven. Omdat ze tot tweemaal toe wat ik bestelde niet hadden en ook de witte wijn op was, beperkte ik me tot een biertje. Willy vroeg, ongegeneerd als altijd, een bordje en bestek erbij. We aten met z’n drieën de bestelde nasi -campur en gado-gado volledig op. Ik betwijfel of we op de gastenlijst zullen komen.
Nog meer reclame! En dat terwijl we al een booking voor 4 kamers tussen 22 en 28 december hebben moeten weigeren. Die aanvraag kwam van onze webdesignster.
“It’s all about the network”.
