Eén van de onderwaterspots in het zwembad deed het al een tijdje niet. Het werd al gauw duidelijk dat het geen akkefietje zou zijn om die te vervangen.
Normaal is het dat wel. Je haalt dan de lamp, met fitting en al, uit de  zwembadwand. Het geheel zit aan een stuk kabel, zodat je het boven water kan halen. Daar vervang je de lamp en dan zet je de hele handel, onder water, opnieuw op zijn plaats.
Niet in dit geval.
Bij de aanleg van het zwembad was er blijkbaar één en ander fout gegaan en was het stuk kabel vastgegoten in het beton van de zwembadrand.
Dus niks akkefietje. Het waterpeil van het zwembad moest zo’n half metertje zakken, de zaak moest worden opengekapt, hersteld en opnieuw betegeld, pas dan kon er terug water worden bijgevuld.
Tijdens de inspectiewerkzaamheden bleek er dan ook nog een lek te zijn in de stabilisatietank in de pompkamer; ook dat moest worden opgelost.
Het werd nu meteen ook duidelijk waarom de waterdrukpomp bijna permanent had staan draaien. Jongens wat een herrie gaf dat!

Een zwembad waarvan de pomp niet draait en dus het filter niet werkt en dat bovendien niet wordt onderhouden zoals het hoort, verandert in een paar dagen in ‘sop kacang hijau’ of erwtensoep zo u wil. Villa Sabandari mag niet één van de hotels in Ubud zijn waar het zwembad niet kristalhelder is!

Onze tuinman, Komang I had ons net verlaten en Komang II (die we Nyoman noemen) was nog niet in dienst.
Zodra de renovatieklus geklaard was moest ik op zoek naar de geheimen van een helder zwembad. Toegepaste scheikunde zo bleek na veel opzoekingswerk.
In onze bergruimte vond ik nog een restje zoutzuur (HCl), een paar zakjes chloorgranulaat en een poeder dat, na checken van de facturen ‘Soda Ash’ bleek te zijn.
Het is de kunst om eerst de pH van het water zo dicht mogelijk bij 7.2 te brengen. Dat is zuurtegraad van ons traanvocht, dus beslist een veilige waarde.
De schaal gaat van 0 (extreem zuur) tot 14 (extreem basisch). Eigenlijk wel logisch dat je dan ergens in het midden moet uitkomen.
Ik vroeg aan Made waar Komang I de testkit voor pH en chloor (Cl) bewaarde.
Ze hoorde het in Surabaya donderen. Nog nooit gehoord van zo’n testkit!
Ik zag Komang I nochtans regelmatig rond het zwembad lopen en er van alles inkieperen. De maandelijkse factuur voor zwembadproducten was dan ook niet mals.
Maar hoe wist die jongen dan wat en hoeveel hij in het water moest gooien? Het water was daarenboven altijd helder, dus schijnbaar deed hij het wel goed. Bij nader inzien deed hij het allesbehalve goed.
Ik verklaar me nader.
De pH van het water moet in de praktijk ergens tussen 7.0 en 7.6 liggen. Is de pH boven 7.6 dan is het water dus te basisch en kan je de pH laten zakken door een zuur bv. HCl toe te voegen. In het omgekeerde geval voeg je een base zoals bv. Soda Ash toe.
Chloor voeg je toe om het water te ontsmetten. Het werkt het best in water met een pH tussen 7.0 en 7.6
Ik vermoed dat Komang I de zaak helder hield door grote hoeveelheden chloor in het water te kappen en afwisselend zuur en base bijvoegde zonder goed te weten waarom. Daardoor zal de pH dan een jojobeweging gemaakt hebben tussen 7 en 8. Giswerk mijnentwege dat geef ik toe.
Het zal de jongen waarschijnlijk nooit correct uitgelegd zijn.
Dankzij Gijs Kerhoven, ex-zwembaddirecteur en autoriteit op dit gebied, ben ik er, proefondervindelijk, achtergekomen dat wij 0.2 liter HCl nodig hebben in ons zwembad om de pH 0.1 punten te laten dalen.
Er wordt voorlopig elke dag gemeten en de resultaten noteert Nyoman trouw in zijn zwembadschriftje.
Het chloorgebruik is verder drastisch verminderd door de installatie van een Koper/Zilver ionisator.
Volgens de leverancier van dat kleinood hebben we binnenkort 120 m³ drinkbaar water in het zwembad.
Goed voor gasten met huidproblemen én voor het milieu.